Η απεργία και οι λέξεις

Οι λέξεις που χρησιμοποιούμε στον καθημερινό μας λόγο κουβαλούν κάποιο νόημα η καθεμιά, που χωρίς δυσκολία το καταλαβαίνουμε όλοι. Κι αν καμιά φορά κάποιος δεν καταλάβει όσα του λέμε, πολύ εύκολα του εξηγούμε τι εννοούσαμε. Οι ίδιες λέξεις, όταν τις χρησιμοποιούμε σε άλλες περιπτώσεις του βίου μας, όπως μια απεργία, αποκτούν ένα άλλο νόημα, εκείνο που θέλει η κάθε παράταξη να τις αποδώσει, εκφράζοντας τη δική της άποψη. Έτσι, μπορεί όλοι να χρησιμοποιούν την ίδια λέξη, κι όμως τελικά αποκτά τόσο διαφορετικά νοήματα.

Ας δούμε το βασικό αίτημα της απεργίας μας, δασκάλων και καθηγητών, των 1400 €. Τόσο οι τηλεοπτικοί σταθμοί όσο και διάφορες πολιτικές παρατάξεις το χαρακτηρίζουν ως μαξιμαλιστικό αίτημα, με το αιτιολογικό ότι ένας ανειδίκευτος εργάτης αμείβεται με 650 €, άρα τα 1400 είναι το μάξιμουμ των απαιτήσεων. Παρόμοια σκέφτεται και η κυβέρνηση και προσθέτει τη δικαιολογία ότι «η Οικονομία» δεν αντέχει τόσο μεγάλες αυξήσεις. Ως μαξιμαλιστικό, λοιπόν, το αίτημα απορρίπτεται. Ας δούμε τώρα τι λέει το αφεντικό της κυβέρνησης. Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Ένωση, και πιο συγκεκριμένα σύμφωνα με την Eurostat, τα 1400 € είναι το μίνιμουμ των αποδοχών που πρέπει να παίρνει ο εργαζόμενος, για να ζει στα όρια της φτώχειας. Συνεπώς, τα 1400 € είναι ταυτόχρονα το μάξιμουμ και το μίνιμουμ. Τελικά τι είναι αυτά τα 1400 €, τι είναι το μάξιμουμ και τι είναι το μίνιμουμ; Να μη σχολιάσω τώρα ποια είναι αυτή η Eurostat που καθορίζει το όριο της φτώχειας στα 1400. Γιατί εγώ μπορώ να το καθορίσω στα 2000 €!

Άλλη λέξη με την οποία παίζουμε αυτές τις μέρες είναι η Οικονομία. Έτσι όπως τη χρησιμοποιεί η κυβέρνηση πρέπει να γράφεται με κεφαλαίο, γιατί είναι κάτι ξεχωριστό απ’ ό,τι φαίνεται, κάτι σαν μια μεγάλη σοβαρή κυρία που κάθεται και λέει: «Αυτό το αντέχω, εκείνο δεν το αντέχω· αντέχω να ελαφρύνω το φορολογικό δείκτη στις επιχειρήσεις κατά 5% ή 10%, αλλά επειδή ταυτόχρονα δεν αντέχω, γι’ αυτό πρέπει να ανεβάσετε το Φ.Π.Α. από τα 18 στα 19% ή να φορολογήσετε ακόμη περισσότερο τα τσιγάρα, τα ποτά, το πετρέλαιο θέρμανσης, τη βενζίνη και ό,τι άλλο θέλετε. Επίσης» λέει αυτή η Οικονομία «δεν αντέχω το αίτημα των 1400 €». Αφού τα λέει, λοιπόν, η Οικονομία, δια του εν τω κόσμω προφήτη της Αλογοσκούφη, γιατί μόνο αυτός συζητάει με την Οικονομία, τα λένε με τη σειρά τους οι τηλεοπτικοί σταθμοί, τα λένε κάποια κόμματα, ονόματα δε λέμε από ΠΑ αρχίζει το όνομά τους, τα λένε οι συνδικαλιστές τους, τα λέει στο τέλος κι ο λαός. Πες πες κάτι μένει.

Πότε θα δουν προκοπή απ’ την Οικονομία οι εκπαιδευτικοί, οι εργάτες, οι υπάλληλοι κανείς δεν ξέρει. Προς το παρόν η Οικονομία φροντίζει μόνο τις Τράπεζες, τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές και άλλους τέτοιους. Από τη μοιρασιά παίρνουν και κάτι κόκαλα αυτοί που μέχρι χτες τους λέγαμε γιάπηδες, γι’ αυτό και τους βλέπετε χαρούμενους να καβαλάν μαζί με το καλάμι και κάτι τζιπάρες μέχρι εκεί κάτω και να κόβουν βόλτες στους κεντρικούς δρόμους των πόλεων.

Όπως σε όλες τις περιπτώσεις, έτσι και τώρα με την απεργία, η Στατιστική έρχεται και πάλι να κάνει το θαύμα της. Η Στατιστική, όπως ξέρετε, είναι μια σπουδαία επιστήμη που μοιάζει με λάστιχο. Μπορεί να τραβήξεις και να πεις ό,τι θέλεις, όπως θέλεις. Για παράδειγμα, αν ένα προϊόν κάνει 100 € και η τιμή του πάει στα 200 €, τότε η Στατιστική το ονομάζει αύξηση κατά 100%. Αν τώρα το προϊόν από τα 200 € κατέβει στα 100 €, τότε η Στατιστική μιλάει για μείωση κατά 50%. Στην άνοδο δηλαδή είναι 100 στην κάθοδο 50! Αυτήν τη Στατιστική τη χρησιμοποιεί η κυβέρνηση πάρα πολύ. Είναι το αγαπημένο της παιδί, όπως με την Οικονομία. Έρχονται τώρα οι εκπαιδευτικοί και λένε ότι τα 1400 € είναι αύξηση 15%· όχι, λέει η κυβέρνηση, είναι 45%. Οι εκπαιδευτικοί επιμένουν ότι είναι 15%, γιατί συμπεριλαμβάνουν μέσα και τα επιδόματα, ενώ η κυβέρνηση ξεκινάει από το βασικό. Όπως βγάλει άκρη, κερδίζει δίσκο με «Τα Τραγούδια του Αγώνα», του Θεοδωράκη.

Όπως βλέπετε, η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τις λέξεις όπως θέλει. Δεν την κατηγορώ. Αυτή είναι η δουλειά της. Το κεφάλαιο υποσχέθηκε ότι θα εξυπηρετήσει, το κεφάλαιο εξυπηρετεί. Εκείνοι οι άλλοι όμως, οι δικοί μας, που έχουν μπερδέψει το μινιμαλισμό με το μαξιμαλισμό, τη Στατιστική και την Οικονομία με τον Καραμανλή και τον Αλογοσκούφη πότε θα ξυπνήσουν; Ή μπέρδεψαν τον ύπνο με τον ξύπνιο, τον αγώνα με την παραχώρηση, τη διεκδίκηση με το ξεπούλημα; Τόσο χάλι;