έκθεση του ΕΣΥΠ για την δευτεροβάθμια

ΜΑΝΑΤΖΕΡ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ …Αδυσώπητες εξετάσεις και σύνδεση με επιχειρήσεις
Στις αρχές Ιουλίου δημοσιεύεται η νέα «έκθεση του ΕΣΥΠ», αυτή τη φορά για τη Δ.Εκπαίδευση. Αξίζει να σημειώσουμε ότι η έκθεση αυτή υποστηρίζεται από μια αξιοπρόσεκτη ρητορική «για ένα νέο σχολείο ελκυστικής μάθησης με ενεργούς και συμμέτοχους τους εκπαιδευτικούς, αλλά και τους μαθητές στο πλαίσιο μιας ενεργητικής προσέγγισης της γνώσης». Αφού ασκείται μια έντονη κριτική στο κάθετο και συγκεντρωτικό σύστημα οργάνωσης και λειτουργίας της σημερινής εκπαίδευσης που παθητικοποιεί και μετατρέπει τους εκπαιδευτικούς σε απλούς διεκπεραιωτές, προτείνεται ένα πλαίσιο συμμετοχής- συνδιαμόρφωσης και ενεργητικής δράσης των εκπαιδευτικών, όπως κι ένα πλαίσιο αυτονομίας για τις σχολικές μονάδες. Οι άξονες υλοποίησης των παραπάνω είναι η δράση των εκπαιδευτικών ως διαμορφωτών της «εσωτερικής εκπαιδευτικής πολιτικής» με την προϋπόθεση φυσικά της αποδοχής του κεντρικά διαμορφωμένου περιγράμματος εκπαιδευτικής πολιτικής.
Ένα γενικό περίγραμμα που χωρίς να λέγεται ρητά καταλαβαίνουμε ότι συγκροτεί το πλαίσιο λειτουργίας του σχολείου της αγοράς και της επιχειρηματικής εκπαίδευσης. Στο νέο πλαίσιο οι “δρώντες” εκπαιδευτικοί θα έχουν τη δυνατότητα συμμετοχής σε πιλοτικά-ερευνητικά προγράμματα νέων εκπαιδευτικών πολιτικών , ενώ παράλληλα θα προωθηθεί με βάση τις νέες τεχνολογίες ένας «διαρκής θεσμικός διάλογος». Eπίσης, θα καθιερωθούν ανοιχτά Προγράμματα Σπουδών που θα εξασφαλίζουν τη δημιουργική συμμετοχή των εκπαιδευτικών βάσης. Συγκεκριμένα, προτείνεται στην υποχρεωτική εκπαίδευση το 1/3 του Α.Π. να διαμορφώνεται σε επίπεδο σχολικής μονάδας σύμφωνα με τα ενδιαφέροντα των μαθητών και τις ανάγκες(;) της τοπικής κοινωνίας.
Η περιβόητη αξιολόγηση υποτίθεται ότι τώρα θα υλοποιείται στη βάση της πλήρους διάκρισης από τους οποιασδήποτε μορφής αναγκαίους ιεραρχικούς ελέγχους (να μη χανόμαστε κιόλας!). Η αξιολόγηση θα στοχεύει πρωτευόντως στη βελτίωση-ανατροφοδότηση της διδασκαλίας με την έμφαση να δίνεται στην «αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας». Δευτερευόντως θα στοχεύει στην επαγγελματική ανέλιξη των εκπαιδευτικών (το πόσο δευτερευόντως είναι ζήτημα που ελέγχεται όταν κατά την υπηρεσιακή κρίση του εκπαιδευτικού προτείνεται και η προσμέτρηση της συμμετοχής του στις διαδικασίες αυτοαξιολόγησης). Σοβαρή θέση κατέχουν ακόμη στην έκθεση του ΕΣΥΠ οι “νέες παιδαγωγικές και διδακτικές καινοτομίες που θα κάνουν τη μάθηση ελκυστική και το μαθητή ενεργό αποδέκτη”. Έτσι, επανέρχεται το ζήτημα των πολλών εναλλακτικών βιβλίων ανά μάθημα και η απόρριψη του μοναδικού βιβλίου ως μηχανισμού τυποποίησης. Επανέρχεται επίσης το ζήτημα της «Ευέλικτης Ζώνης» (που πέρυσι στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση χαρακτηρίστηκε από τις προσπάθειες αυταρχικής επιβολής της). Στην Έκθεση μετονομάζεται σε «Ζώνη Ελεύθερης Δράσης» ή «Ζώνη Διαθεματικών Δραστηριοτήτων» (πρόκειται φυσικά για καπηλεία παιδαγωγικών ρευμάτων προοδευτικής καταγωγής). Εισάγονται τα πολυδιαφημισμένα «projects» κ.ά. Πίσω όμως από τη ρητορική αυτή εμφανίζεται το αποκρουστικό πρόσωπο του «Σχολείου της Αγοράς», που συνοδεύεται μάλιστα από όλους τους κάθετους και οριζόντιους διαχωρισμούς, τους ταξικούς φραγμούς και κυρίως τα διευρυμένα εξεταστικά φίλτρα. Ούτε λίγο ούτε πολύ η έκθεση επαναφέρει ελαφρώς μετασχηματισμένη τη χρεοκοπημένη λογική Αρσένη. Συγκεκριμένα, προτείνονται:
α) περιφερειακές εξετάσεις ακόμα και στη Γ' Γυμνασίου (!), β) εικονικές-διαγνωστικές περιφερειακές εξετάσεις στην Α' Λυκείου για τη δήθεν αυτογνωσία του μαθητή, γ) και πάλι περιφερειακές εξετάσεις στη Β' Λυκείου με μικρή συμμετοχή (έως 20%) στον τελικό βαθμό πρόσβασης για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, δ) για τη Γ' Λυκείου υπάρχουν τρεις εναλλακτικές εξεταστικές προτάσεις, ως κυρίαρχη όμως εμφανίζεται η πρόταση για περιφερειακές εξετάσεις σε τέσσερα μαθήματα γενικής παιδείας (Γλώσσα, Πληροφορική, Αγγλικά, Κοινωνικές Επιστήμες) και σε πανελλαδικό επίπεδο σε τρία ή περισσότερα μαθήματα κατεύθυνσης. Οι αδυσώπητοι αυτοί εξεταστικοί μηχανισμοί θα υποβοηθούνται από ένα “αναβαθμισμένο και αξιόπιστο” σύστημα ΣΕΠ. Το σύστημα αυτό, εγκατεστημένο καταρχήν στο Γυμνάσιο, θα βοηθά στη διευκόλυνση της ροής μαθητών προς την Τεχνική Εκπαίδευση και την ενίσχυση του διπλού- τριπλού σχολικού δικτύου. Εγκατεστημένο στο Λύκειο, θα βοηθά στην κατανομή των αποφοίτων στο πολυβαθμιδωμένο τοπίο της κατά «Μπολώνια» Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Η ψευδής ρητορική του κειμένου του ΕΣΥΠ περί «ελκυστικού σχολείου ενεργητικής συμμετοχής» ανασκευάζεται από προτάσεις της ίδιας της έκθεσης. Χαρακτηριστική από την άποψη αυτή είναι η πρόβλεψη για στενή συνεργασία των σχολικών μονάδων με τοπικούς φορείς και κυρίως με τις επιχειρήσεις. Στο ίδιο πλαίσιο προβλέπεται η καθιέρωση οικονομικού υποδιευθυντή, (μάνατζερ)!στα σχολεία, τα οποία θα έχουν υποτίθεται οικονομική αυτοτέλεια αφού θα χρηματοδοτούνται απευθείας από το κράτος αλλά και από την αναζήτηση… «χορηγών». Με τα παραπάνω συνδέεται και η αξιολόγηση των σχολικών μονάδων που θα συνδεθεί με τη χρηματοδότησή τους με κριτήρια συμμόρφωσης στις αγοραίες προδιαγραφές.
Το σχολείο της αγοράς ετοιμάζεται… Εμείς;
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ Γ ΈΛΜΕ-Θ
email: rizospastiki@yahoo.gr www.rizospastiki.blogspot.com

για το ασφαλιστικό των γυναικών

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ Γ ΈΛΜΕ-Θ
email: rizospastiki@yahoo.gr www.rizospastiki.blogspot.com

Το άρθρο 16 του Συντάγματος

Άρθρο 16

1. Η τέχνη και η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες· η ανάπτυξη και η προαγωγή τους αποτελεί υποχρέωση του Κράτους. Η ακαδημαϊκή ελευθερία και η ελευθερία της διδασκαλίας δεν απαλλάσσουν από το καθήκον της υπακοής στο Σύνταγμα.
2. Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες.
3. Τα έτη υποχρεωτικής φοίτησης δεν μπορεί να είναι λιγότερα από εννέα.
4. Όλοι οι Έλληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν παιδείας, σε όλες τις βαθμίδες της, στα κρατικά εκπαιδευτήρια. Το Κράτος ενισχύει τους σπουδαστές που διακρίνονται, καθώς και αυτούς που έχουν ανάγκη από βοήθεια ή ειδική προστασία, ανάλογα με τις ικανότητές τους.
5. Η ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου με πλήρη αυτοδιοίκηση. Τα ιδρύματα αυτά τελούν υπό την εποπτεία του Κράτους, έχουν δικαίωμα να ενισχύονται οικονομικά από αυτό και λειτουργούν σύμφωνα με τους νόμους που αφορούν τους οργανισμούς τους. Συγχώνευση ή κατάτμηση ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων μπορεί να γίνει και κατά παρέκκλιση από κάθε αντίθετη διάταξη, όπως νόμος ορίζει.
Ειδικός νόμος ορίζει όσα αφορούν τους φοιτητικούς συλλόγους και τη συμμετοχή των σπουδαστών σ' αυτούς.
6. Οι καθηγητές των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων είναι δημόσιοι λειτουργοί. Το υπόλοιπο διδακτικό προσωπικό τους επιτελεί επίσης δημόσιο λειτούργημα, με τις προϋποθέσεις που νόμος ορίζει. Τα σχετικά με την κατάσταση όλων αυτών των προσώπων καθορίζονται από τους οργανισμούς των οικείων ιδρυμάτων.
Οι καθηγητές των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων δεν μπορούν να παυθούν προτού λήξει σύμφωνα με το νόμο ο χρόνος υπηρεσίας τους παρά μόνο με τις ουσιαστικές προϋποθέσεις που προβλέπονται στο άρθρο 88 παράγραφος 4 και ύστερα από απόφαση συμβουλίου που αποτελείται κατά πλειοψηφία από ανώτατους δικαστικούς λειτουργούς, όπως νόμος ορίζει.
Νόμος ορίζει το όριο της ηλικίας των καθηγητών των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων· εωσότου εκδοθεί ο νόμος αυτός οι καθηγητές που υπηρετούν αποχωρούν αυτοδικαίως μόλις λήξει το ακαδημαϊκό έτος μέσα στο οποίο συμπληρώνουν το εξηκοστό έβδομο έτος της ηλικίας τους.
7. Η επαγγελματική και κάθε άλλη ειδική εκπαίδευση παρέχεται από το Κράτος και με σχολές ανώτερης βαθμίδας για χρονικό διάστημα όχι μεγαλύτερο από τρία χρόνια, όπως προβλέπεται ειδικότερα από το νόμο, που ορίζει και τα επαγγελματικά δικαιώματα όσων αποφοιτούν από τις σχολές αυτές.
8. Νόμος ορίζει τις προϋποθέσεις και τους όρους χορήγησης άδειας για την ίδρυση και λειτουργία εκπαιδευτηρίων που δεν ανήκουν στο Κράτος, τα σχετικά με την εποπτεία που ασκείται πάνω σ' αυτά, καθώς και την υπηρεσιακή κατάσταση του διδακτικού προσωπικού τους.
Η σύσταση ανώτατων σχολών από ιδιώτες απαγορεύεται.
9. Ο αθλητισμός τελεί υπό την προστασία και την ανώτατη εποπτεία του Κράτους.
Το Κράτος επιχορηγεί και ελέγχει τις ενώσεις των αθλητικών σωματείων κάθε είδους, όπως νόμος ορίζει. Νόμος ορίζει επίσης τη διάθεση των ενισχύσεων που παρέχονται κάθε φορά στις επιχορηγούμενες ενώσεις σύμφωνα με τον προορισμό τους.