Το ασφαλιστικό-συνταξιοδοτικό είναι ένα από τα μεγαλύτερα ζητήματα με το οποίο οι κυβερνήσεις της οικονομίας της αγοράς παραχωρούν-ξεπουλούν τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων. Δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες και αίμα ή που παραχωρήθηκαν από τα πάνω, για να αποφύγουν με κάθε τρόπο τους λαϊκούς αγώνες και τον εξ Ανατολής κίνδυνο. Τώρα που ο κίνδυνος έπαψε να υπάρχει και το εργατικό κίνημα, διεθνώς αλλά και στην Ελλάδα, δείχνει να έχει χάσει, προσωρινά τουλάχιστον, την αγωνιστικότητά του, μεθοδεύονται τρόποι, ώστε να καταργηθούν τα δικαιώματα των εργαζομένων ή, για να το πούμε με άλλα λόγια, να ξεπουληθεί η ασφάλιση και η περίθαλψη στο κεφάλαιο.
Σε μας κατά καιρούς έχουν γίνει διάφορες προσπάθειες ανατροπής του ασφαλιστικού-συνταξιοδοτικού. Πέρασαν διάφορες «επιτροπές σοφών», Ελλήνων και ξένων, που εισηγήθηκαν τα όποια μέτρα τους. Σε γενικές γραμμές η μαζική αντίδραση των εργαζομένων ήταν αυτή που φρέναρε τις εξελίξεις και περιόρισε το κακό. Από τις μαζικές διαδηλώσεις εναντίον των προτάσεων Γιαννίτση, βγήκε ο νόμος Ρέππα, που σε τελική ανάλυση δεν έφερε σχεδόν καμιά από τις μεγάλες αλλαγές που ήθελε τότε η κυβέρνηση Σημίτη. Το θέμα τότε έκλεισε όσο πιο γρήγορα γινόταν και άφησαν τα κάρβουνα στη φωτιά, για να τα βγάλει η επόμενη κυβέρνηση.
Η κυβέρνηση Καραμανλή, παρά τα 2,5 χρόνια εξουσίας, δεν τόλμησε να ανοίξει ευθέως και συνολικά το φάκελο του ασφαλιστικού. Κατόρθωσε όμως να βάλει νέους όρους στο παιχνίδι, ξεκινώντας με τις αλλαγές στους νεοδιόριστους του Ο.Τ.Ε. Απ’ ό,τι λέγεται και απ’ ό,τι φαίνεται μάλλον δε θα αγγίξει το ασφαλιστικό και στον υπόλοιπο χρόνο που της απομένει, παραπέμποντάς τον μετά τις εκλογές.
Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν προετοιμάζεται και το έδαφος. Οι ανακοινώσεις είτε των ντόπιων δουλικών (κυβερνητικοί και κομματικοί παράγοντες των δύο μεγάλων κομμάτων) είτε των ξένων (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Ευρωπαϊκή Επιτροπή) είναι συχνές πυκνές, ώστε να γίνει συνείδηση στον κόσμο πως οι αλλαγές είναι απαραίτητες. Γράφουν ΤΑ ΝΕΑ, στις 21 Οκτωβρίου, «Μας τρόμαξε πάλι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή με τις προβλέψεις της, την περασμένη εβδομάδα, για την κρίση του ασφαλιστικού συστήματος στην Ελλάδα, που έρχεται αργά, αλλά με βεβαιότητα... το 2050. Στην πρώτη θέση τοποθέτησε την Ελλάδα σε ό,τι αφορά την προβλεπόμενη αύξηση των δημοσίων δαπανών για τις συντάξεις και την υγεία, ως ποσοστό του ΑΕΠ έως το 2050» και λίγο παρακάτω: «Πολύ δραματικά όλα αυτά και καλλιεργούν και κατάλληλο κλίμα για την προώθηση αλλαγών στο ασφαλιστικό σύστημα. Δεν είναι τυχαίο που ο κ. Αλογοσκούφης έσπευσε την επομένη να μιλήσει για «τολμηρές προτάσεις» που έχει - υποτίθεται - ζητήσει η κυβέρνηση από την Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων για το Ασφαλιστικό. Μόνο που οι προβλέψεις - ιδίως για έναν τόσο μακρινό ορίζοντα - χαρακτηρίζονται από μεγάλη αβεβαιότητα.»
Όσον αφορά την αύξηση των ορίων ηλικίας έχουμε την πρόσφατη δήλωση του επιτρόπου Βλ. Σπίντλα «Σήμερα οι νέοι μπαίνουν στην αγορά εργασίας μετά τα 30 έτη της ηλικίας τους. Στη συνέχεια κάνουν παιδιά και δικαιούνται άδειες και διάφορες παροχές. Όλα αυτά είναι νεκρός εργασιακός χρόνος. Αν ληφθεί υπόψη ότι το προσδόκιμο όριο ζωής έχει αυξηθεί,γίνεται κατανοητό ότι θα πρέπει να παραταθεί ο εργασιακός χρόνος».
Παράλληλα, δρομολογούνται και οι τελικές κινήσεις των παικτών, ώστε να είναι έτοιμοι για μεγάλα κέρδη, όταν κάποια στιγμή αρχίσει το ξεπούλημα. Μετά τις διάφορες ανακατατάξεις, στην εγχώρια αγορά συνωθούνται ορισμένοι από τους μεγαλύτερους ασφαλιστικούς ομίλους διεθνώς. Πρόκειται για τις: Allianz, AIG (Alico), Generali, ING, Victoria (θυγατρική του γερμανικού ομίλου Ergo), Eureko και CGU. Πρόσφατα μπήκε στο παιχνίδι η γαλλική Credit Agricole με την εξαγορά της Εμπορικής και τελευταία η γαλλική ΑΧΑ, ένας από τους μεγαλύτερους ασφαλιστικούς οργανισμούς διεθνώς -ο δεύτερος σε παγκόσμια κατάταξη-, εξαγοράζοντας την ALPHA Insurance.
Γιατί μαζεύτηκαν όλοι αυτοί οι καλοί στον τόπο μας; Την απάντηση μας τη δίνει ο επικεφαλής του τομέα Μεσογείου της ΑΧΑ (στον οποίο ανήκει η Ελλάδα), Jean Raymond Abat ο οποίος δήλωσε ότι βλέπει για την Ελλάδα ανάπτυξη 10% του κλάδου των τραπεζοασφαλειών σε ετήσια βάση, περίπου 9% για ασφαλιστικά προγράμματα ζωής και περίπου 10% για τα λοιπά ασφαλιστικά προγράμματα. Τα λοιπά ασφαλιστικά προγράμματα δεν είναι φυσικά οι ασφάλειες αυτοκινήτων, αλλά οι τραπεζοασφάλειες (bancassurance) που αναμένεται να κάνουν την εμφάνισή τους στη χώρα το επόμενο διάστημα, και στα οποία περιλαμβάνονται συνταξιοδοτικά προγράμματα εγγυημένου κεφαλαίου στη λήξη τους, που θα υπόσχονται υψηλότερες αποδόσεις σε σύγκριση με όσα κυκλοφορούν σήμερα, σύμφωνα με δηλώσεις του Christian Jacque, διευθύνοντα σύμβουλου της Emporiki Bank που εξαγοράστηκε πρόσφατα από την Credit Agricole.
Με απλά λόγια οι παραπάνω εξελίξεις σημαίνουν ότι το ασφαλιστικό που θα ετοιμαστεί, εκτός από επιμήκυνση των ορίων ηλικίας και μείωση των εργοδοτικών εισφορών θα ανοίξει με κάθε τρόπο έναν τρίτο πυλώνα ασφάλισης, άγνωστο για την Ευρώπη αλλά πολύ γνωστό για την Αμερική, δηλαδή, την ιδιωτική ασφάλιση. Οι ρυθμίσεις που θέλουν να κάνουν θα μειώνουν όσο το δυνατό περισσότερο τα ποσά των συντάξεων, ίσως ακόμα και των εισφορών, αλλά από την άλλη θα εξαναγκάζουν τον εργαζόμενο να καταφεύγει, ατομικά ή μέσω των Ομοσπονδιών, στην ιδιωτική ασφάλιση. Έτσι, θα μπορεί η Ο.Λ.Μ.Ε., για παράδειγμα, να τα βρει με μια ασφαλιστική εταιρεία και να εντάξει τα μέλη της σ’ ένα συνταξιοδοτικό πακέτο. Το έργο αυτό παίζεται στην Αμερική εδώ και πολλά χρόνια με τα γνωστά θύματα. Με την τελευταία χρηματιστηριακή κρίση, γύρω στο 2000, χιλιάδες εργαζομένων είδαν τις συντάξεις τους να εξαφανίζονται, γιατί πτώχευσαν οι ασφαλιστικές τους εταιρείες.
Αυτό είναι το όνειρο τους. Από εμάς εξαρτάται να γίνει ο εφιάλτης τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου