Μια ανάσα αγώνα ακόμη!

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 26/10/2006

Μια ανάσα αγώνα ακόμη!

Του ΝΑΣΟΥ ΓΚΟΛΕΜΗ

Είναι πια ξεκάθαρο: οι έξι εβδομάδες απεργίας στην Παιδεία δεν αρκούν! Όσων οι ψυχές έκλεισαν ραντεβού μ' αυτή τη συγκλονιστική κινητοποίηση, της δίνουν ζωή, έμπνευση και όραμα, το γνωρίζουν πλέον καλά.
Οι δάσκαλοι ξεκίνησαν ολομόναχοι, έναν αγώνα που ξεσκόνισε συνθήματα δεκαετιών, που έβγαλε από την ντουλάπα του παππού, του πατέρα, του γιου, τα πλακάτ που ματαιώθηκαν και ματαιώνονται τόσα και τόσα χρόνια: 15% για την Παιδεία, Σχολείο για όλους, Μόρφωση-δουλειά, Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία.

Σήμερα καλούνται να πάρουν τη μεγάλη απόφαση: και τώρα τι;

Μία - μία και ένας - ένας από το περίσσευμα της ψυχής, καλούνται να συμπυκνώσουν αγωνίες και αιτήματα μιας ολόκληρης κοινωνίας. Γιατί η αύξηση του κατώτατου μεροκάματου αφορά κάθε εργαζόμενο.

Το χθεσινό συγκλονιστικό συλλαλητήριο ήταν οργής και ανάσας. Οργής για το πολιτικό θέατρο σκιών που παίζεται στη χώρα, αφού η μόνη αντιπολίτευση που είδαμε τα τελευταία χρόνια είναι των δασκάλων τα συνθήματα.

Αλλά και ανάσας. Πλημμύρισε το κέντρο της Αθήνας ανάσες. Είναι κρυφός και φανερός πόθος του καθένα μας: Μια ανάσα αγώνα ακόμα και τα... άδεια πουκάμισα θα πέσουν στη γη.

Η υπόθεση της γενικής απεργίας στην Παιδεία δεν είναι σπίθα στο σπιρτόκουτο του τυχαίου. Είναι πια συνείδηση. Ξεπερνά περιλάλητες συνδικαλιστικές ηγεσίες που χρόνια τώρα έμαθαν να συνδιαλέγονται σαν προέκταση του διαχειριστικού συστήματος. Σαν μικρό δαχτυλάκι που κουνά τις μαριονέτες-απεργούς και τους μαθαίνει πού και πού να χορταίνουν με αποφάγια.

Γίνεται καθαρό στις μέρες μας ότι, για να γυρίσουν πράγματα, χρειάζονται χιλιόμετρα πορείας και στάση - κατεύθυνση ανατροπής. Γιατί δεν αρκεί να έχεις δίκιο!

Δίκιο έχουν και στο Ιράκ και μετρούν 650.000 νεκρούς.

Δίκιο έχουμε για τα ανθρώπινα δικαιώματα και ωστόσο τραβάμε το καζανάκι του σπιτιού μας αγκαλιά με τις κάμερες.

Δίκιο έχουμε όταν λέμε ότι είμαστε φτωχοί και μας προτείνουν μη κυβερνητικές φιλανθρωπικές οργανώσεις. Αλήθεια, υπάρχει καμία -έστω και επιδοτούμενη- που να ενδιαφέρεται για το οκτάωρο, την υπερεργασία, τους ανέργους, τα εργατικά ατυχήματα, το κατώτατο μεροκάματο στην Ε.Ε., εκτός από αυτές που νοιάζονται για το πέταγμα της πεταλούδας στην Κίνα, πιστεύοντας ότι έτσι θα γίνει επανάσταση στη... Γούβα;

Η γενική απεργία στην Παιδεία στέλνει μήνυμα και στα κόμματα. ‘Οχι για διαβόητες συναινέσεις, που τόσο εύστοχα μας πλασάρουν, και είναι αυτοί όλοι, μαζί και εμείς και τα προβλήματά μας, απ' έξω. Απαιτεί θέσεις. Ούτε πράσινους ελιγμούς, αλλά ούτε και μικροψυχία για το ποιος είναι πιο «μπροστάρης» και ποιος κατέχει την «αλήθεια».

Όποιος προσπαθεί να παγιδεύσει αυτήν την κινηματική μορφή στην Παιδεία σε όρους «προσμονής» συναντήσεων με υπουργούς - πρωθυπουργούς και πρωτοβουλιών, να ξέρει ότι θα ξαναβρεί μπροστά του αυτό το μάγμα κινητοποιήσεων να διαπερνά όλο το φάσμα της κοινωνίας. Κι αν δεν το καταλάβουν, θα ψάχνουν για «άφθαρτους» υποψηφίους, επικοινωνιακά τρικ, ντιμπέιτ πολιτικού πολιτισμού, αλλά σίγουρα θα 'ρθει η ώρα που το «κοινοβούλιο της τηλεδημοκρατίας» δεν θα παίρνει ψήφο εμπιστοσύνης. Θα κλείσει το τηλεκοντρόλ και τότε θα ψάχνουμε να εφεύρουμε και πάλι την πολιτική...

Μένουν και δύο εικόνες για το τέλος:

Η μία αφορά την ώρα της συνάντησης στην αίθουσα των δασκάλων. Να γυρίζεις απεργός τόσων εβδομάδων και να ψάχνεις το βλέμμα των υπολοίπων με τα ίδια μισοάδεια στομάχια που δεν απήργησαν ή μισοαπήργησαν. Να μη σε καίει η κούπα. Να είναι ζεστή και ψυχωμένη η καρδιά σου και να παγώνει η ατμόσφαιρα με ένα «γιατί;». Δεν ξέρω αν θα τους το ρωτήσεις ποτέ, είναι και το μπόι της ψυχής που δεν σ' αφήνει. Στην τάξη, τα παιδιά θα φαίνονται πιο γλυκά, πιο οικεία, πιο δικά σου. Κι οι συνάδελφοι πιο θλιμμένοι, πιο χαμένοι, πιο απρόσωποι.

- Κυρία, κυρία, να πω;

Ας μιλήσουν τα παιδιά. Γιατί οι άλλοι...

Κι η άλλη εικόνα είναι για όλους.

Καμιά φορά, σαν σταθείς απέναντι στον καθρέφτη, επιτρέπεται να κοιταχτείς και να ρωτήσεις για σένα. Ωμά τον εαυτό σου:

- Έχεις φιλότιμο, ρε; Κι αν απαντήσεις καταφατικά, ένα δυνατό «ναι» δηλαδή, και το ακούσεις ότι το είπες, τότε να σκεφτείς:

Θα αφήσουμε να σπάσουν, να σκύψουν το κεφάλι οι δάσκαλοι, γιατί είναι φτωχοί, γιατί δεν άντεξαν άλλο;

Θα περάσει ο «ψευτοτσαμπουκάς» που χρόνια τώρα στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα μάς πετάνε κατάμουτρα: Τόσα· κι αν σ' αρέσει, κι αν ζεις.

Για τούτο και η ανάγκη για συνέχιση της απεργίας χτυπά πόρτα - πόρτα όλο το φάσμα της ελληνικής κοινωνίας, ακουμπά όσους δεν βολεύονται, είναι προσκλητήριο συμπαράταξης και έχει σημαία του εμάς και τα προβλήματά μας.

Τετάρτες στα συλλαλητήρια, αναμετρώνται αγωνιστές της διπλανής πόρτας με τους φτηνούς επικοινωνιακούς ελιγμούς πρωθυπουργικού επιπέδου.

Και το ραντεβού κλείνεται στο Σύνταγμα. Απέναντι από το Κοινοβούλιο. Δυστυχώς, απέναντι...