Η απεργία μπορεί να τέλειωσε, τα προβλήματα όμως είναι ακόμη εδώ.
Δεν έχει νόημα να αρχίσουμε τις αναλύσεις για τη στάση των καθηγητών στην απεργία των δασκάλων. Ούτε αξίζει τον κόπο να ψάξουμε να βρούμε τα αίτια της αναιτιολόγητης καθυστερημένης συμμετοχή μας. Έχει καταντήσει πολύ μονότονη αυτή η ιστορία και, κυρίως, πολύ διασπαστική.
Έχει όμως ενδιαφέρον να εκτιμήσουμε την πολιτική εξέλιξη των γεγονότων στις μέρες της απεργίας.
Εν αρχή ήταν η κ. Γιαννάκου, η οποία, εκφράζοντας την κυβερνητική πολιτική, αρνήθηκε πεισματικά να ικανοποιήσει έστω και κάποια από τα αιτήματα. Οι λανθασμένοι «επικοινωνιακοί» χειρισμοί με τις εκφράσεις τύπου «δε μασάμε» έριξαν το λάδι στη φωτιά και φούντωσε όχι τόσο η απεργία όσο οι καταλήψεις στα σχολεία. Ο χρόνος της απεργίας, παραμονές των εκλογών, ήταν ιδανικός να δημιουργήσει μια σύγκρουση με την κυβέρνηση και προσφερόταν στα κόμματα για εκμετάλλευση. Παρόλα αυτά, η μείζον αντιπολίτευση, περιπλεγμένη μέσα στις αντιθέσεις της, αλλά και μέσα στην ιδεολογική συμμαχία με εκείνη της κυβέρνησης, κοιτούσε τα γεγονότα μη έχοντας την ικανότητα να χειριστεί και να «καπηλευτεί» την κατάσταση. Κάποιες ρητορείες του κ. Παπανδέρου κι από εκεί και πέρα τίποτε άλλο. Τόσο ο κομματικός όσο και ο συνδικαλιστικός μηχανισμός έτρεχαν να διεκδικήσουν τις έδρες στους δήμους και τις νομαρχίες. Ευτυχώς! Τέλος, έχουμε την επιφανειακά και συνολικά θετική στάση των ΜΜΕ. Γνωστοί μεγαλοδημοσιογράφοι, λαύροι στην απεργία του ’97, τώρα υπεραμύνονταν των «δίκαιων διεκδικήσεων των δασκάλων». Σ’ αυτές τις συνθήκες κινήθηκε η απεργία.
Η κυβέρνηση, μετά τα θετικά γι’ αυτήν αποτελέσματα των εκλογών, θα μπορούσε να κάλλιστα να αφήσει τους απεργούς να συνεχίσουν ανενόχλητοι. Θα μπορούσε κάλλιστα να προκαλέσει ένα γεγονός, που να αποσπούσε το ενδιαφέρον των ΜΜΕ από την απεργία· δεν ήταν και πολύ δύσκολο να βγάλει στη φόρα τη γρίπη των πτηνών! Έτσι η απεργία θα συνεχιζόταν και η πιθανή επόμενη συνάντηση με τους απεργούς θα γινόταν ίσως την 7η με 8η εβδομάδα, τότε που οι απεργοί θα ήταν πια ελάχιστοι και μάλιστα καταρρακωμένοι και απογοητευμένοι.
Από την άλλη το ΠΑΣΟΚ φρόντισε να κάνει στην κυβέρνηση το μεγαλύτερο δώρο της τετραετίας. Με εισήγησή του αναβλήθηκε η συζήτηση για το άρθρο 16 του Συντάγματος για το Γενάρη. Ενώ, λοιπόν, η εβδομάδα 16-22/10 θα ήταν εβδομάδα αναβρασμού και αγωνιστικότητας όχι μόνο από το χώρο των απεργών, αλλά και από τους φοιτητές και, γιατί όχι από τους γονείς, με τη «σοφή» πολιτική παρέμβαση του ΠΑΣΟΚ όλα αυτά έμειναν στο χώρο της συνδικαλιστικής φαντασίας.
Οι μαθητές από τη μεριά τους συμμετείχαν στην πανεκπαιδευτική κινητοποίηση με τις καταλήψεις των σχολείων. Η συγκεκριμένη δράση, θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί, όπως και έγιναν κάποιες προσπάθειες, για να μετατοπιστεί το ενδιαφέρον από την απεργία στις καταλήψεις, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν οι αγανακτισμένοι γονείς, όπως και έγινε σε κάποιες περιπτώσεις, θα μπορούσαν να αρχίσουν οι συγκρίσεις με τα ιδιωτικά σχολεία, για να φανεί ότι εξαιτίας της απεργίας και των καταλήψεων οι μαθητές των ιδιωτικών, που τόσο τα μάχονται οι απεργοί, προοδεύουν, ενώ οι μαθητές των δημοσίων μένουν στάσιμοι.
Υπήρχαν λοιπόν πολλοί τρόποι, για να χειριστεί η κυβέρνηση αυτήν την απεργία, με τους περισσότερους απ’ αυτούς να είναι δοκιμασμένοι στο παρελθόν με επιτυχία. Επίσης, θα μπορούσε η κυβέρνηση να δώσει ένα καλό μάθημα στους εκπαιδευτικούς και στους μελλοντικούς απεργούς, ότι δεν μπορεί να ικανοποιήσει κανένα αίτημα.
Αντί λοιπόν να γίνουν όλα αυτά, ο ίδιος ο Πρωθυπουργός της χώρας, καλεί τους απεργούς, συζητά μαζί τους και καταθέτει μια νέα πρόταση, η οποία δε λύνει βέβαια κανένα αίτημα, δίνει όμως το δρόμο της αξιοπρεπούς υποχώρησης. Έτσι, φαίνονται όλοι ικανοποιημένοι. Η κυβέρνηση και κυρίως ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, φαίνεται ότι συμμερίζεται τα αιτήματα του κλάδου και δίνει «όσα μπορεί να δώσει». Οι απεργοί, μετά από 6 εβδομάδες γυρίζουν στα σχολεία τους, όχι ικανοποιημένοι, αλλά ούτε τουλάχιστον εξευτελισμένοι.
Τρία είναι τα ερωτήματα που μπαίνουν:
1ον γιατί η κυβέρνηση αποφάσισε να δώσει χείρα βοηθείας στους απεργούς, ώστε να βγουν από την απεργία;
2ο ποια βόμβα πρόκειται να σκάσει τις επόμενες μέρες, που θα φέρει αναστάτωση σε ένα άλλο χώρο και που μάλλον θα τον βγάλει στους δρόμους;
και 3ο ποια στάση πρέπει να κρατήσει ο κλάδος;
Η εμπλοκή του πρωθυπουργού έχει τη δική της σημειολογία. Μπορεί να συγκρούεται και να συζητάει ένας κλάδος με μια υπουργό, μπορεί στο τέλος να φέρει μέχρι και αντικατάσταση της υπουργού, όταν, όμως, εμπλέκεται στη συζήτηση ένας πρωθυπουργός, το μόνο που απομένει είναι η παραίτηση της κυβέρνησης. Το μήνυμα λοιπόν ελήφθη. Το θέμα είναι μπορούμε να οδηγήσουμε τα γεγονότα σε σύγκρουση με την κυβέρνηση;
Όσον αφορά το δεύτερο ερώτημα, εκείνο που δείχνει να δρομολογείται, όσο γίνεται πιο ανώδυνα σ’ αυτή τη φάση, είναι οι αλλαγές στο ασφαλιστικό. Η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να μη το θίξει αυτήν την τετραετία, αλλά από την άλλη είναι υποχρεωμένη να δείξει κάποια πρόοδο στα αφεντικά της των Βρυξελλών. Μέχρι τώρα όσα ακούγονται αναφέρονται κυρίως στις ενοποιήσεις Ταμείων, αν και κάτι άρχισε να ακούγεται για τα όρια ηλικίας. Να μη μας φανεί περίεργο αν ξεφυτρώσει καμιά τροπολογία σε κανένα νομοσχέδιο που θα έχει στόχο τα 67 χρόνια. Βέβαια, υπάρχει και η άποψη που θέλει την κυβέρνηση να μην ανοίγει ούτε το ασφαλιστικό, για να πάει σύντομα σε εκλογές, όσο ακόμη το ΠΑΣΟΚ τρώει τις σάρκες του. Ο χρόνος θα δείξει.
Το απεργιακό μέλλον που θέλει μια μεγάλη μερίδα της συνδικαλιστικής ηγεσίας είναι σίγουρο ότι θα ψηφιστεί στη γενική συνέλευση των προέδρων. Τώρα πώς είναι δυνατόν να ονειρευόμαστε ότι θα κρατήσουμε ζεστό κάτι που το είχαμε στα χέρια μας ζεστό, αλλά κρύωσε, είναι άξιο απορίας. Να κρατήσουμε ζεστό ένα κίνημα για να το κάνουμε τι; Να ξεκινήσουμε μια νέα κινητοποίηση θα πει κάποιος. Η όποια νέα κινητοποίηση πρέπει να αποκτήσει όχι μόνο πανεκπαιδευτικό χαρακτήρα αλλά παλλαϊκό.
Το σύνθημα: «η αντιλαϊκή πολιτική δεν παίρνει διορθώσεις αλλά ανατροπή», πρέπει να ξεφύγει από τη ρητορική του συνθήματος και να αποκτήσει υπόσταση. Πρέπει στο μεσοδιάστημα, μέχρι τη συζήτηση του 16ου άρθρου του Συντάγματος, αν γίνει το Γενάρη, να ενημερωθούν όχι μόνο οι συνάδελφοι, αλλά και οι μαθητές, οι γονείς τους και όλος ο λαός. Παράλληλα, πρέπει να ξανασυζητηθούν τα ασφαλιστικά θέματα, το ζήτημα της αξιολόγησης και η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης και της Ε.Ε., ώστε να βγουν στους δρόμους όλοι οι συνάδελφοι κι όλος ο λαός πλήρως ενημερωμένος.
Ειδικά στο ζήτημα της οικονομικής πολιτικής πρέπει να αξιοποιηθεί το ζήτημα της αύξησης στα 1400 €, έτσι όπως μπήκε στην απεργία, και να επεκταθεί ως αίτημα για όλους τους εργαζόμενους. Η αποδοχή του από τον κόσμο στα πεζοδρόμια της Θεσσαλονίκης, απ’ όπου ξεκίνησε ως σύνθημα, και μετά της Αθήνας, δείχνει την ανάγκη του κόσμου να ξεφύγει από τη μίζερη λογική των αυξήσεων του 3% και 4% και να διεκδικήσει όσα του ανήκουν.
Πρέπει να οργανωθούμε και να σταθούμε μπροστάρηδες σ’ αυτόν τον αγώνα. Ή θα εκμεταλλευτούμε τώρα τις περιστάσεις ή …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου